Kiełki

 

Lucerna
Kiełki z lucerny to jedne z najmniejszych kiełek ale przewyższają inne swoją wartością odżywczą. Nie na darmo zwane są „kiełkowym królem” lub „ojcem wszelkiego pożywienia”. Zawierają ok. 35% łatwo przyswajalnego białka i wszystkie ważniejsze witaminy i minerały, w tym dużo witaminy A, C i D oraz lecytynę. Są również bogatym źródłem żelaza oraz zawierają rzadko występujące w roślinach witaminę B12. Z tych względów są szczególnie cenne dla wegetarian. Podobnie jak kiełki soi, można dodawać do potraw z woka i z patelni, zawsze jednak najlepiej pod koniec smażenia. Kiełki z lucerny są bardzo łagodne i z tego względu mogą być podawane nawet małym dzieciom. Kiełki z lucerny poprawiają pamięć i mają właściwości pobudzające.

Soczewica
W 100 g kiełków soczewicy znajduje się ponad 70 mg witaminy C, 0,2 mg witamin B1 i B2, dużo witaminy E, 30 mg wapnia, 166 mg fosforu, 2,30 mg żelaza, wyjątkowo dużo bo 0,33 mg miedzi i 1,48 mg cynku. Zawierają ok. 25% białka. Korzystna jest bardzo mała zawartość sodu. Kiełki soczewicy są również bogate w kwas foliowy, mający krwiotwórcze działanie. Podobnie jak kiełki lucerny mogą jeść je osoby, które nie tolerują preparatów żelaza. To także dobry naturalny dodatek diety dla kobiet w ciąży - kwas foliowy potrzebny jest w procesach kształtowania systemu nerwowego przyszłego dziecka. Kiełki z soczewicy są delikatne w smaku, nadają się zarówno do jedzenia na surowo w sałatkach i surówkach, jak i na ciepło. Dobrze wpływają na stan zębów. Kiełki soczewicy przeciwdziałają zakażeniom wirusowym i mają działanie antynowotworowe.
Fasola Mung
Kiełki fasolki Mung są bogate w witaminy A, B kompleks, C, E, H, K, PP i liczne aminokwasy. Zawierają duże ilości wapnia, żelaza, magnezu, potasu, siarki i wiele mikroelementów (jod, mangan, lit, selen). Zawartość tych wszystkich substancji i związków powoduje, że spożywanie kiełków wpływa na wytworzenie odporności w organizmie. Są również nieocenionym źródłem białka (ok. 20%). Dzięki obecności niezbędnych w procesie kiełkowania enzymów białko to jest łatwo przyswajalne, same kiełki zaś znacznie lżej strawne niż fasola. Kiełki fasoli Mung obniżają również poziom „złego” cholesterolu LDL. Są lekko chrupiące, powszechnie stosowane w daniach kuchni azjatyckiej, zarówno na ciepło, jak i na zimno.

Fasolka Adzuki
Małe czerwone fasolki zwane SA czasami czerwoną soją. Zawierają 25% białka i wszystkie aminokwasy, poza tryptofanem. Są również bogate w żelazo, niacynę i wapń.
Smak jest podobny do fasolki Mung i może ona być stosowana alternatywnie do fasoli Mung.
Soja
Kiełki z soi to klasyka w kuchni dalekowschodniej. Są delikatne w smaku i lekko chrupiące, idealnie nadają się do dań gorących, zwłaszcza chińskich przysmaków z woka. Wyśmienite źródło białka (prawie 40%!), żelaza, witaminy C, B1 i wielu minerałów a także lecytyny. Regularne zjadanie kiełków soi koi nerwy, dodaje energii i apetytu. Kiełki z soi powinny być gotowane (w wodzie lub na parze) przez kilka minut przed podaniem, w przeciwnym razie będą trudne do strawienia.

Rzeżucha
W 100 g młodych siewek rzeżuchy znajduje się około 60 mg witaminy C, 1,30 mg witaminy PP, po 0,20 mg witamin B1 i B2, 160 mg potasu, 32 mg magnezu, 36 mg wapnia oraz spore ilości siarki, która działa pobudzająco na apetyt i trawienie. Korzystna jest niska zawartość sodu i mała wartość kaloryczna rzeżuchy. Kiełki rzeżuchy polecane są w diecie dla cukrzyków, bo obniżają poziom cukru we krwi.

Rzodkiewka
W 100 g kiełków znajduje się m.in. około 80 mg witaminy C, 6,60 mg witaminy PP, 60 mg magnezu, 1,20 mg cynku, 2,30 mg żelaza i wyjątkowo dużo soli wapnia - 90,80 mg. Kiełki z rzodkiewki mają ostry, pieprzny smak. Mogą zastępować szczypiorek, dobrze komponują się z potrawami jajecznymi, sosami śmietanowymi i majonezowymi. Dzięki dużej ilości witaminy C podnoszą odporność organizmu. Zawierają dużo siarki, dlatego wpływają korzystnie na stan skóry, włosów i paznokci. Kiełki rzodkiewki mają właściwości dezynfekujące, moczopędne, przeciwzapalne i są polecane przy schorzeniach wątroby i dróg żółciowych.
Kozieradka
Kozieradka jest ważnym składnikiem sosów curry. Staje się popularna do kiełkowania ze względu na swój niepowtarzalny smak. Zawiera 30% białka, dużo żelaza i witaminy A.
Groch włoski
Groch włoski, zwany również Garbanzo zawiera około 20% białka, sporo witamin A i C, a także żelaza, wapnia i magnezu. Tak jak kiełki z soi, również kiełki z grochu włoskiego powinny być szybko gotowane w przeciągu 3-5 minut.
Pszenica
Kiełki z pszenicy zawierają 14% białka, a także sporo wapnia, fosforu, żelaza oraz witamin C, E, B, niacyny, tiaminy i kwasu pantotenowego.
Groszek
Kiełki z groszku są bogate w białko i witaminy C, B1 i A.

Brokuł
Szczególnie wartościowe dla człowieka są kiełki brokuła, który jest niezwykle wartościowym warzywem zasobnym w wit. A, C, B1, B2, PP, wapń, żelazo, fosfor, magnez. Kiełki brokuła mają też lecznicze właściwości. Podobnie jak brokuł oraz inne rośliny z rodziny krzyżowych zawierają sulforafan - substancję zapobiegającą powstawaniu raka, a także, w pewnych przypadkach, powstrzymującą rozwój komórek nowotworowych. Istotne jest, że kiełki zawierają nawet do 20 razy więcej sulforafanu niż dorosła roślina. Najwięcej jest ich w 3-dniowych kiełkach. Spożycie 50g kiełków dostarcza organizmowi tyle samo tej substancji, co spożycie 1kg brokuła. Kiełki brokułów powinny więc być stałym elementem w diecie ludzi chorych lub zagrożonych chorobami nowotworowymi. W brokule i kiełkach jest także koenzym Q10. Kiełki brokuła są pikantne w smaku, doskonale pasują do kanapek i mieszanych sałat.
Słonecznik
Kiełki z nasion słonecznika mają lekko orzechowy smak, są doskonałe jako dodatek do mieszanych sałat czy kanapek. Mają dużo cynku i żelaza. Powinni je włączyć do diety narażeni na niedobór tych pierwiastków wegetarianie.